Θα στο έλεγα εγώ αυτό το παραμύθι αλλά άσε καλύτερα να το διηγηθούν αυτοί που το έζησαν, ή μάλλον αυτοί που το ζούνε, πρώτα ο βασιλιάς και μετά ο δούλος.
Ο ΒασιλιάςΕγώ είμαι ο Μέγας Βασιλιάς, ηγέτης τρανός, διαφεντευτής απόλυτος αυτού του τόπου. Όλα από εμένα ξεκινάνε και όλα σε εμένα καταλήγουν, όχι επειδή είμαι o καλύτερος αλλά γιατί κατάφερα να πείσω τους υπόλοιπους πως είμαι. Ποτέ μου στεναχώρια για αλλουνού καημό δεν έβαλα, ξέρω καλά το άδικο της ζωής αλλά ποτέ δεν κίνησα να το αλλάξω. Έτσι είναι η ζωή, είσαι δυνατός και ύπουλος, επιβιώνεις, χωρίς να ιδρώνεις και να κρυώνεις. Ο πρώτος νόμος που θέσπισα ήταν ο νόμος του στομαχιού μου. Μερτικό γύρευα και έπαιρνα από αυτούς που δούλευαν πάνω στους καρπούς και στα ζώα της Γής. Φόρο τον είπα για το καλό τους και εκείνοι το έχαψαν, τα χαϊβάνια. Και έφερναν με ευλάβεια φαγητά λογιών λογιών στο βασιλέα τους, καρότα, μήλα, αχλάδια, κότες, πρόβατα. Γέμιζαν οι αποθήκες, φούσκωνε η κοιλιά και η περηφάνια μου, μα δεν πρόφταινα τον χρόνο και τη φθορά του, χαλούσαν οι τροφές, σάπιζαν στα κελάρια.
Έτσι διαβολικά εκάθησα και σκαρφίστηκα το εμπόριο με το χρυσό. Αποφάσισα και διέταξα, κάθε πράγμα να έχει μια χρυσή αξία, μια χήνα μια λίρα, 2 οκάδες πατάτες ένα όγδοο της λίρας. Και γέμισαν οι αποθήκες μου χρυσό, υλικό που δεν διαβρώνεται, ατόφιο μένει στους αιώνες. Διόρισα και αυλικούς, ειδικούς για το εμπόριο και φρουρούς να φυλάνε τα σεντούκια. Και ως εκ θαύματος οι υπήκοοι επωφελήθηκαν προσωρινά από αυτό αφού μπορούσαν να συναλλάσσονται ορθότερα και γρηγορότερα. Και χάριν μεγάλη χρωστάγανε σε εμένα, ψωμί, κρασί και ελιά στην υγειά του βασιλιά. Μα σαν πέρασε ο καιρός, τα πιστά μου τα σκυλιά, είτε με βία είτε με χαρτιά μάζεψαν σχεδόν όλον τον παρά, και οι φτωχοί για ψίχουλα μάλωναν μεταξύ τους σαν θεριά. Και εγώ θεός, μπορώ να τραγουδώ.
Δούλεψε σκλάβε,
Το χώμα σου σκάψε,
Το ψέμα μου χάψε,
Το όνειρο σου θάψε,
Πεινάω πολύ για την δικιά σου τη ζωή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου